Melanie is nu ook fotograaf bij Jade Beall's A Beautiful Body Project

YES, ik ben vanaf nu fotograaf bij het A Beautiful Body Project van Jade Beall.

#ikzieikzie (wat jij niet ziet) - Let's Celebrate Life!

Contemplatieve fotografie vanuit het ♥ Looking at life, I SEE. I SEE you. And YOU are so worth it. 

Toen ik voor het eerst Jade's foto's zag, moest ik gelijk denken aan mijn PUUR. Trotse tienermoeders project. 100% Photoshopvrije naaktfoto's van jonge, trotse moeders, zwanger of met hun kindje(s).

Sinds mijn Academietijd ('96, St. Joost, Breda) maak ik foto's van de schoonheid van het vrouwelijk lichaam. Je suis belle, ô mortels! comme un rève de pierre - uit Charles Baudelaire's gedicht La Beauté uit het boek Fleurs du Mal was vanaf toen mijn motto.

Ik ben mooi, oh stervelingen! als een droom in steen

Jade is een bijzonder mooi mens, fotografe en moeder, en ze haalde wereldwijd het nieuws met haar fotografie van het naakte, post-zwangerschap lichaam. "Post-birth bodies". Ik ben er trots op een Beautiful Body Photographer te mogen zijn en zal onze vrouwelijke schoonheid graag verspreiden over de wereld. Melanie Rijkers at A Beautiful Body Project

Foto's als water

Water.

Wie was er zo slim om zoiets 'simpels' in een flesje te stoppen en te gaan verkopen!? Zag laatst op tv, dat men de eerste verkopers van (bron)water uit een fles vierkant uitlachte...totdat het helemaal hip was om water uit een fles op tafel te zetten, en nu drinken we vele liters water uit een flesje per jaar.

Wie het laatst lacht?...

Foto's als water

Wat zou het toch heerlijk zijn als wij, fotografen, ons inmiddels 'simpele' product - iedereen kan immers fotograferen - kunnen verkopen als water uit een fles. Maar hoe doen we dat? Kwam vandaag meerdere keren tegen dat je er als fotograaf niet komt met alleen het hebben van 'passie voor het vak' - en dat het stellen van een doel ook niet leidt tot grotere verkoopsuccessen. 

Iemand die het wel begrepen heeft is Gemma Broekhuis. Haar Milestone baby cards zijn een wereldwijd succes. 

Gemma Broekhuis. Dat klinkt wel erg Nederlands! En jawel, op mijn tweet "zou er patent op Milestone baby cards zitten??" kwam een snelle, persoonlijke reactie van Gemma: 

Ik heb MilestoneBabyCards bedacht toen mijn zoontje 3 maanden was. Nu in 18 landen te koop. Ik heb wereldwijde TradeMark en copyright.

RESPECT!!! Het is dat ik al jaren uit de baby's ben...hebben!! Zó simpel, zó slim. Zo commercieel en schattig tegelijk. Bij huwelijken zie je vaak foto's met schoolborden waar men met krijt op schrijft, en dit is de baby variant. Top! 

Gemma, ik ben trots op je, dit is met recht 'water in een fles'!

Dat zet me dan weer aan het denken...hoe kunnen we dit aanpakken als fotografen? Waar zit het 'water-idee' in de fotografie?? 

Stukje geschiedenis van het water in een fles:

Commercial exploitation of water sources began in France. Evian first opened a thermal bath on the private estate of the king of Sardinia in 1824. The king authorized sales of the water two years later, and a company was formed in 1829 to sell the water. It was first bottled in earthenware; Evian did not begin bottling in glass until 1920.

While marching to Rome in 218 BCE, Hannibal used the Perrier spring in the south of France. Use of the spring remained free until 1863, when Napoleon III sold the rights to it. The spring’s namesake, Dr. Louis Perrier, and a local farmer bought the spa site in Vergèze in 1888 (Dr. Perrier gained full control of the site ten years later). Marketing the spring’s naturally carbonated water was the brainchild of St. John Harmsworth, who purchased the spring from Dr. Perrier after recuperating at the spa in 1903. Harmsworth named the spring after Perrier to lend it a sense of medical authority; the iconic green bottle was designed to reflect the Indian clubs or weighted skittles Harmsworth used for sport while convalescing.

Other European countries soon followed the French in selling their waters. England introduced what’s thought to be its first bottled water, Malvern, at the Great Exhibition of 1851 in London. Germany’s Apollinaris received a red triangle award "an indication of outstanding quality"at a British trade show in 1892 and later registered the symbol as its trademark. San Pellegrino packed 35,343 bottles during 1899, the Italian water’s first year of sales; by 1908 it was being exported throughout the world, even to remote places like Peru, China, and Australia.

Clever marketing strategies were applied to reinvigorate the natural bottled water market. Evian again took the lead in the 1950s by selling its water with the powerful claim, "to help lactating mothers and [provide] important minerals for infants." Targeting a new generation of consumers showed great foresight, as this demographic turned out to be the baby boomers, who took Evian to the top of the bottled mineral water market.

Foto: Charlotte Jonker-Kaat - baby: Sophia. Dit zijn ook foto's uit het hart bedenk ik me net! Gemaakt door trotse ouders... ♥

beeldinflatie - 1e foto prins George

Royal baby's 1st photo

Een niet-professionele persfoto

...een slimme meid krijgt haar kind op tijd

onlangs op tv: beter na je 35e geen kinderen meer

PURE. 100% Photoshop free portraits of young mothers

In 2009 verscheen mijn boek PUUR.

Tussen 2006-2009 heb ik bijna 80 jonge moeders geportretteerd, naakt, zwanger of met kindje(s). 100% Photoshop vrij.

Maar allemaal trots. Trots op hun keuze om hun kind te krijgen op jonge leeftijd.

Op tv zag ik laatst een gynaecoloog vertellen dat je beter na je 35e geen kinderen meer kunt krijgen (biologisch gezien). Goh...

PUUR. is nu alleen nog te verkrijgen via Blurb. (English version) Het Nederlandse boek uit 2009 (bijna 2000 exemplaren) is zo goed als uitverkocht, maar door het faillisement van de uitgever komt er geen 2e druk. Jade Beall (USA) is het wel gelukt om voor haar fotoboek A Beautiful Body met post birth (Photoshop free) bodies een subsidie bij elkaar te harken en zij zal dan ook binnenkort haar boek uitgeven met háár pure portretten van moeders.

Stom! dat de LINDA. Jade's foto's groot doorplaatst, maar in 2009 geen woord over PUUR. schreef. Was ik mijn tijd ver vooruit?!?

Saar & Elijah

Elijah 1 :)

Uitgeputte Saar, 17 maart jl, na het grote verjaardagsfeest van baby Elijah...

Wat een bijzondere mensen en wat een bijzondere dag! 

En wat is het toch oneerlijk! Inmiddels is ze na een spoedopname op de IC in Bonn weer thuis, en heeft ze Elijah's verjaardag mee mogen maken. Maar waar gaat het heen? Niemand die het weet... ze mag geen anti-biotica meer, en wat dan? Nemen de Lyme bacteriën het dan over? En? Brrrr... Krijg er spontaan de rillingen van! Die lieve Saar, en al dit lijden! Bah.

Ik ga graag weer snel naar haar toe. Helpt u mee??

Ook gaan we een serie boekjes maken, met vooral ook Saar's eigen foto's.
Fotografie is nog steeds therapie. En u kunt ons daarbij helpen:

Paypal betalingen svp op info@mery.nl o.v.v. "Saar" of op bankrekening nummer 607286849 t.n.v. Artstudio23. Bij vragen: mail! Ik ga zorgen dat al het geld wat er binnenkomt gebruikt wordt om haar die fotoreportage te kunnen geven. Bij 25 donaties van 10 euro kan ik weer een dag met mijn camera bij haar zijn!

Vanuit het buitenland: IBAN: NL41ABNA0607286849 en BIC: ABNANL2A

17 maart 2013, Saar... in haar ogen zie je het lijden, de pijn...

Saar's eigen update vertelt waar ze nu staat:

De Ceftriaxon is nu een week gestopt omdat ik te onstabiel ben. Ceftriaxon gaat mijn epilepsie en ademstilstanden niet ten goede doen. Zelfs op de IC durfden ze het niet meer aan. Ook de medicatie tegen epilepsie (die ik op de IC 1x heb gehad) mag ik niet meer hebben en dat is weer vanwege mijn slechte saturatie. Zo zit het een het ander in de weg. De keuze om de IC tegen doktersadvies in te verlaten was een moeilijke, maar ook weer niet. Het enige wat wij nu nog willen is KWALITEIT VAN LEVEN. 

Mijn kinderen hebben me te lang moeten missen. Ze hebben me nodig in alles. Natuurlijk zag ik ze een paar keer per week, maar de verjaardag van mijn doedie wilde ik niet missen, bovenop het feit ik mijn dochter gezegd heb niet meer weg te gaan. 

Iets onmogelijks is mogelijk gemaakt: ik ben in bad geweest met mijn kinderen. Elijah kwam als een foetus op me liggen. Het was een heel speciaal moment. De keuze om naar huis te gaan was de goede. Ik lijd en strijd nog steeds natuurlijk, maar ik ben waar ik hoor en ik geniet van alles waar er maar van te genieten valt. 

Elijahs verjaardag en zijn bday party waren super, en ondanks voor mij heel zwaar so worth it. Mijn wens is uitgekomen en dus ook die van de kinderen. Lissyane is heel aanhankelijk aan mij. Het is zo'n lief wijs meisje. 

Ze dook in me weg, veilig, warm, vertrouwd. Mama is thuis, en dat Mama zo ziek is dat is nu niet meer zo waarneembaar voor de kinderen. Ik ben er gewoon. Wanneer ze me nodig hebben. Ik ben er. Ik slaap weer naast mijn man en ik heb lol met mijn vrienden n familie. Dan even het medische gedeelte: omdat Ceftriaxon niet meer mogelijk was en ik eigenlijk 'klaar' was, hebben we het de week op veel morfine gedaan. Ik merk dat de borrelia weer toeneemt want heb nu ook die verkrampingen (die op de foto's van Melanie Rijkers zichtbaar zijn tijdens het infuus zomaar uit het niets. Het doet pijn en ze vallen me aan. Ik heb liever 10 bevallingen. 

De epilepsie is de ene dag stabiel en de andere dag weer slecht. Maar het lijkt minder te worden (medicatie wisseling). De ademdepressies blijven maar zolang ze me daaruit weten te krijgen kom ik weer terug. Mijn fantastische (!!) specialist geeft me niet op en blijft brainstormen. Ik zit nu sowieso op een andere antibiotica (azy nog wat... weet de naam even niet). Kreeg helaas ook het virus wat heerste en omdat ik geen slijm meer goed genoeg kan ophoesten (longontsteking) is dat gevaarlijk voor mij. Deze antibiotica is natuurlijk niet wat de borrelia gaat doden. Maar mn specialist wil nu nog een poging doen om mij toch te kunnen behandelen. De behandeling die ik nu heb moet doorgaan, en daar komen penicilline injecties en anti-malaria middelen bij. 

Het gezinnetje

Wat ik moeilijk vind, en dat spreek ik hier uit, is dat het voor sommige mensen al 'normaal' is geworden, het idee, dat ik wegga (en met weggaan bedoel ik niet op vakantie maar sterven). Ondanks ik een IC patient ben die thuis zit en niet door kan gaan met dé behandeling zal ik nóóit meer dan ook nooit stoppen met vechten. En ik zeg vaak als ik mijn gezin niet had was het anders. Want ondraaglijk, ja mensen dat is het. Het is ondraaglijk en onmenselijk. Maar ik geef mezelf niet op en ik ga ook geen afscheid nemen want er blijft hoop. Nu deze nieuwe methode proberen, en hopen dat mijn lichaam de medicatie verdraagt en die klote beesten (sorry voor mn taalgebruik) eindelijk opzouten uit mijn lijf. 

Ik ga achteruit, maar ik geef NIET op. Jullie ook niet hè?! 

postadres Sarhea:
als u Saar iets (post of pakketje) wilt toesturen kunt u dat doen via:

Saar-Artstudio23
Speelhuislaan 173
4815CD  Breda

dan zorgen wij dat het weer bij haar komt!