~ ervaring 2013 - 2019 ~
25 juni 2013:
ik loop nu zo'n twee weken zonder krukken.
Hoe je dan weer moet wennen!
Bizar.
Ik hou de hele tijd mijn been stijf, al ging het afgelopen week al stukken beter. (losser) Door dit stijf houden, voel ik mijn knie juist. Maar goed, 6 weken tegen jezelf mantra-en dat je er NIET (!!!) op mag lopen, dat duurt dan wel weer even voordat dat uit je systeem is.
Na de eerste dag helemaal zonder krukken (liep eerst nog 3 dagen met 1 kruk) kon je me opvegen. Met name de trap op en af... auw! Nu voel ik m'n knie stukken minder, maar de eerste week was ik er niet gerust op. Blijft toch je been hè! En dat moet nog járen mee... (ik wil heel graag 110 jaar oud worden)
19 juli 2013:
Na onze vakantie (11 dagen Lesbos) en een aantal dagen Hollandse kust met veel (strand)wandelingen gaat het steeds beter met m'n knie. Rennen kan ik nog steeds niet, en ook blijft 'ie regelmatig (pijnloos) knakken, als 'ie goed moet 'schieten'.
De spieren zijn nog treurig slap, mijn fysio begint volgende week weer, met ik hoop vooral krachttraining voor m'n spieren. Lopen gaat prima, zelfs in een heuvelachtig gebied zoals in Molyvos, Lesbos. Ik merk dat het been nog niet stabiel is, zoals m'n linkerbeen dat wel is. Lopen over de grote kiezels op het strand viel dan ook niet mee!
 |
| Op het kiezelstrand van Molyvos |
Ik heb echter géén kruk(ken) meegenomen. Ik mag van de chirurg na 6 wkn rust er weer 100% op lopen en ook op vakantie gaan was geen probleem. "Als je dan een dikke knie krijgt na een drukke dag, dan weet je dat je een dag rust moet nemen."
Maar ik krijg nooit een dikke knie, ook niet na beklimming heuveltop om de Middeleeuwse burcht te bekijken van Molyvos, of na een afdaling in het dal van het Versteende Woud. (en weer klim omhoog) Ik heb meer last van een 'beurs' gevoel bij bepaalde beweging, pijn kan ik het niet noemen.
Ik hoop dat die nog weggaat.
De fysio stelt verder dat mijn knieschijf prima mobiel was, en het wonderbaarlijk was dat ik geen pijn heb gehad. Ik heb ook nooit pijnstillers genomen, hooguit een Ibuprofen of twee, meteen na de operatie. Ik heb meer 'pijn' nu, dan net na de operatie! Het ge-icepickte gedeelte blijft een gevoelig stuk bot denk ik??
Ik hoop wel bij de 60-80% te zitten bij wie de operatie slaagt! Ik "moet" nog verder met die knie, want ik wil 110 jaar oud worden!
Mijn duim is ook nog steeds niet goed, met name de rechter. Tintelingen van een beknelde zenuw, met name in een bepaalde strek-beweging met de arm. Heel irritant! De zenuwpijn kan ik precies aangeven en is géén carpale tunnel pijn, maar zit juist in de bovenkant, net onder de 'muis' van de duim, net onder het dikke gedeelte in de pols. Daar zit iets klem. En dat kreeg ik na 5 weken op krukken lopen...toen moest ik het toch maar weer iets rustiger aan gaan doen, zei de fysio...
11 Augustus 2013:
voor het eerst de trap afgelopen en niet aan knie hoeven denken (lees: gevoeld) dus ik ben een blije dame nu. Maar ook: na een avond staan (stil, niet lopen) merk ik dat de knie liever beweegt dan stil staat. Ik heb dan steeds de neiging om op het andere, niet-geopereerde been te gaan staan en moet mezelf dwingen meer te doen met rechterknie. Al staande op 1 been beetje door je been zakken, pijn-punt voorbij, om de spieren stevig te maken.
Balanceren op een wiebelende ondergrond (kussen) werkte bij de fysio perfect...had zelfs spierpijn de dag er na. Nu romp- en beenspieren trainen...zelfs buik! Door stevigere spieren ontlast je je knie. En... zorgen dat je niet te dik wordt! Hm... dan toch maar die 10 kilo proberen er af te trainen/diëten??
26 Oktober 2013:
ik hoor de knie nog steeds vaak knakken, maar dit is nodig omdat 'ie een soort van op slot zit, en dát doet wel zeer. Kleine sprintjes (bijv. naar de trein) gaan nu redelijk, al hinkel ik er nog vaak bij. Traplopen gaat soms beter dan 'gewoon' lopen. Met name na een lange tijd zitten (achter de pc bijvoorbeeld) moet de knie 'opstarten' en hinkstap ik de eerste 2 passen. Bewegen is het toverwoord.
Helaas ben ik met de fysio (à € 28,50 per half uur) gestopt, misschien kan ik in januari weer beginnen, maar vooralsnog is het veel te duur en slurpt het mijn eigen risico op. Ja, u leest het goed, ik ben in april geopereerd, en de nota van het Amphia is nog steeds niet ingediend bij mijn zorgverzekering. M.a.w. als ik nu het eigen risico opmaak, moet ik, als Amphia traag blijft, misschien wel weer in 2014 de volle € 350,- betalen als men de operatie dan indient.
Nu moet ik dus zelf aan de bak. Heb besloten dat gewoon een 'stukje fietsen' in de winter minder leuk is, ik hou niet van fietsen! (maar doe het erg veel, overal naar toe, de boodschappenritjes zeg maar) Maar echt, een stuk fietsen voor de leuk op een zomerse avond... kan me gestolen worden. Ik doe het wel, maar leuk is anders. Hou gewoon niet van de zadelpijn en het gedoe denk ik ;)
Wat ik wel leuk vind is in een stad rondwandelen, op beetje goed tempo. (dus niet het slenteren als je gaat winkelen - hou ik ook niet van, maar dat terzijde ;) Ik kan 15 km per dag halen, alleen dat ga ik niet redden, dat duurt een halve tot hele dag. Er moet immers ook nog gewerkt worden!
Het werk als fotograaf is vooral veel zitten, naast het doen van de fotosessies. Ik heb gemerkt dat ik weer prima kan fotograferen op locatie (evenementen e.d.) en in de studio bij het fotograferen van kleine kinderen ga ik gewoon op de grond zitten, i.p.v. gehurkt.
Been- en rompspieren moet ik trainen, zeg... Niets voor mij, dat gefitness. Ben liever lui dan moe.
Maar!
Ik ga proberen, wanneer de agenda het qua werkzaamheden toelaat, minstens 2x2 uur per week te lopen. Tussen 9.00-11.00 denk ik. Gewoon richting de stad, straatjes in, station over, park door, zoiets. Stevig doorwandelen en ondertussen genieten van wat er voorbij komt.
 |
| 26 april 2013 |
24 maart 2014:
Bijna een jaar geleden ging ik onder het mes. Ik kon alleen nog maar met pijn, hinkend lopen. Wat dat betreft moest ik wel onder het mes. Toch lees ik nu ook vaak artikelen over dat dit helemaal niet nodig zou zijn, dat een knie zichzelf zou moeten kunnen genezen.
Ik weet het niet.
Ik kon i.i.g. amper meer lopen.
Naast die meniscus ook die kraakbeenslijtage.
Niet weten of de pijn door het eerste of het tweede kwam.
Inmiddels is de kraakbeenplek 'slechts' een gevoelige plek. Helaas is mijn knie niet stabiel genoeg om nog te kunnen hardlopen. Eerlijk is eerlijk: als ik dagen in de sportschool of bij de fysio zou doorbrengen dan zou ik het wellicht weer kunnen. Maar als kleine zelfstandige heb ik die tijd helaas niet. Ik wandel en fiets veel en blijf vooral bewegen. Een knie is een gewricht en rust roest. Het gaat u goed, leef en bewonder!
Deel 1 over mijn micro fracturing operatie
Deel 2 verder herstel na kijkoperatie knie
 |
| 2013 |
8 maart 2017: ach, mijn lieve zusje is vandaag geopereerd aan haar binnen meniscus en u raadt het al... ze heeft ook een plek van 1x1 cm kraakbeen weg en icepicking procedure o?ndergaan ... zou het dan toch erfelijk zijn?!?
Ik wilde hier net toevoegen, na haar deze blog link gestuurd te hebben ter support, dat ik inmiddels de 20 kilometer per dag goed kan lopen. Wandelend, niet rennend of joggend. En na zitten en bijv. uit trein stappen merk ik dat ik echt even meter of 10 moet hebben gelopen om weer soepel te lopen. De geopereerde knie blijft zwakke plek. De pijnlijke plek bij bepaalde beweging zit er ook nog steeds.
Dik wordt de knie niet meer, en als ik eenmaal opgestart ben en loop, dan gaat het prima. Zoals ik al zei, de 20 kilometer per dag haal ik prima, helemaal op gelijke grond zonder kuilen (zoals strand) maar gewoon op wandelpaden of in de stad.
Artrose?
Januari 2019:
Hm ...sinds half jaar rare stijfheid van mijn knie. “Waarschijnlijk overbelast.” zegt de orthopeed. En: “
Artrose.” Was ik er van overtuigt dat het mijn meniscus (weer) was, of littekenweefsel, de orthopedisch chirurg hielp mij uit mijn droom: het is versleten kraakbeenweefsel, oftewel artrose. The big A heeft me dus toch te pakken...
Afvallen helpt om het gewicht op de knie verminderen en spierversterkende oefeningen doen. Het degenereren is niets meer aan te doen, t.z.t. een (gedeeltelijke) knieprothese misschien. Ik las over een kunstmeniscus maar daar wist mijn arts (nog) niets over te vertellen.
Wellicht kan een brace me helpen de knie niet zo op elkaar te laten komen - ik kan mijn rechterbeen niet meer 110% te (kunnen) strekken zoals de links, rechts zit op ongeveer 90. Ik loop ook anders en voel het aan mijn voeten. Ook lees ik dat zooltjes niet bewezen effectief zijn.
De arts zegt, tot wel drie keer toe in het gesprek:
"neem gerust een pijnstiller zoals paracetamol of ibuprofen, en als dat niet helpt diclofenac"
en daar schrik ik dan weer heel erg van. Zo erg is de pijn nou ook weer niet. Ik voel vooral aan m'n ongelijk vermoeide voeten dat mijn rechterbeen anders loopt tegenwoordig. Tja. wat nu. Een prothese ben ik nog veel te jong voor. Ik krijg wel de brochure mee "Knieklachten 50 jaar en ouder" (ik ben 47, word 48 in juli). Opereren doen ze niet meer op deze leeftijd, dat verergert de arthrose alleen maar. Ook zet men tegenwoordig (2019) vraagtekens bij het nut van een
microfracturing operatie, en zelfs ook bij de meniscus operatie.
Alleen wanneer een knie op slot slaat (iets letterlijk klem zit, zoals een gescheurd flapje van de meniscus) of een botsplinter gaat ze opereren is het advies. Dus dat. Chronisch knie-patiënt vanaf nu. Of was ik dat al?
De oorzaak van mijn 2013 knieklachten waren: een gescheurde meniscus en kraakbeenletsel. Of het ene eerst kwam en en het andere daarna als gevolg van, dáár kan de arts niets met zekerheid over zeggen. Mijn 2019 klachten zijn sinds een paar maanden'een band om de knie' en dat blijvende pijnpunt vanaf de operatie.
Ik kan het nu duidelijker aanwijzen, in 2013 had ik echt een dikke, ontstoken knie. Nu zag de arts slechts een kleine zwelling en voel ik een "strakke band" boven en onder bij bepaalde bewegingen.
Ook mijn zus heeft en onze vader had een slechte knie met dezelfde klachten. Ben vooral bang dat mijn artrose verergert zodanig dat er geen nep-meniscus meer op geschroefd kan worden. Ook hoor ik van mijn fysiotherapeut dat men van schroeven vaak meer last heeft dan het letsel...
Conclusie:
Ik mag met pillen gaan lopen, of een brace, of op de fiets gaan. Naast afvallen en spierversterkende oefeningen. Als
wandel- en life coach wil ik helemaal geen pillen slikken. Ik hou niet echt van fietsen, al doe ik dat wel dagelijks. Ik ga ook hier weer luisteren naar mijn lichaam en afvallen... Mocht ik dan t.z.t. echt een versleten knie hebben, dan zet er maar een kunstknie of kunstmeniscus in... ik wil door kunnen lopen tot het eind, ben pas op de helft!
Namaste allen, door in het moment te zijn met mindfulness (meditatie, yin yoga en
fotowandelingen) houd ik het prima vol. Mijn teleurstelling is alweer wat weggeëbd, en was dat niet het lijden waarover de Boeddha sprak?
 |
| Röntgen foto knie © Amphia Breda 2019 |
26 mei 2024
Morgen krijgt mijn zusje een nieuwe knie. Ze heeft zoveel pijn, dat ze alles beter vindt dan haar kapotte knie. Balen! Zoals ze zo goed herstelde de eerste keer, ging het daarna stukken minder met haar knie dan met mijne. Zij kon écht niet meer lopen, ik nog 7-10 km. Die 20 van jaren geleden haal ik slechts sporadisch, na 10 is het echt klaar. Maar dat kan ook aan de overgang liggen, haha. Oververmoeid. Maar dat is weer een andere blog ;)
In 2019 kreeg ik advies ‘Neem maar pijnstillers’ naast spierversterkende oefeningen en afvallen. Deze lente zei de orthopeed in Den Haag - mijn huidige woonplaats - dat ik dat inderdaad maar moest gaan doen. Voor een kunstmeniscus komen alleen jonge sporters in aanmerking, met de nadruk op jong. En fit ;) Ik ben te oud, (weer) te zwaar en moet inderdaad weer flink aan de bak na twee winters stilzitten. En mijn sportieve zus krijgt dus een nieuwe knie op haar 47e! (Ik ben 52)
Maar ja, ik kan niet alles in één keer doen, ben nu eenmaal geen Sporty Spice. Er is zó veel gebeurd de afgelopen 5 jaar, inclusief Corona.
Voor nu duim ik voor m’n zussie! Duimen jullie mee?
Zelfs Saartje fotografeert vanuit haar bed de wereld en haar familie. Net als Christine moest ze over de drempel heen, 'wil ik wel vertellen dat ik zo ziek ben', maar uiteindelijk werkte het in haar voordeel en heeft ze hierdoor haar ziekte leren accepteren. Saar wordt nooit meer beter. Maar wat een vechter!
