Afgelopen woensdag was het dan zo ver, samen met de moeder van Sarhea reed ik (vanaf Venlo) mee naar Duitsland. Kleine Elijah (bijna 1) ging ook mee, en wat was Saar blij haar baby weer te kunnen vasthouden. Als de foto's wat klein uitvallen, klik dan op een foto en bekijk ze zo groter.
Saar's moeder had er al ruim 1,5 uur opzitten toen ze me oppikte op station Venlo en Ellijah werd net wakker. Gelukkig was het één rechte weg en waren we zonder file snel bij het appartementencomplex.
Deze privékliniek is gespecialiseerd in de zware vormen van de ziekte van Lyme, en de doktoren lopen dan ook de hele dag door binnen. Als patiënt heb je echter een ruim appartement, en lig je niet 'op zaal'. Het was prachtig weer en Nutella had de schuifpui al opengezet, heerlijk, bijna 20 graden buiten!
Uiteindelijk wilde Saar alle gordijnen helemaal open en zelf ook heel even buiten zitten, voor het eerst, op het piepkleine balkon. Mét een sigaretje natuurlijk.
Die Nutella, ze tilt in 1 beweging onze Saar van het ene bed naar het andere, naar de wc en naar balkon...wauw. Respect voor deze dappere dame!
 |
| Elijah vindt de zuurstof slang errug interessant |
 |
| Hoe lief ook, ook heel vermoeiend |
 |
| Moeders aan de poets, met baby Elijah op de arm, supermama! |
 |
| 'Nutella' draagt haar het balkon op |
'Ik ben voor het eerst buiten Mel!' zegt ze nog heel blij, als ze eindelijk een keer buiten kan zitten op het balkon. Eindelijk was het er weer voor.
En voor mij en mijn camera was het ook meteen de gelegenheid om er even van te genieten.
'Vandaag heb ik dan een goeie dag'. Toch doet het me goed haar dit te kunnen bieden,
dat WIJ met z'n allen haar dit kunnen geven. ZO SPECIAAL.
 |
| Horror-uur begint... |
En dan komt de dokter...iedereen moet weg
'Ik wil niet dat ze (haar liefste familie zoals haar moeder en zoontje)
me zo zien dadelijk'. Saar probeerde het me al uit te leggen. Het antibiotica infuus is het ergste van alles. Ze moet eerst 3 soorten morfine innemen om de pijn te kunnen weerstaan. Doordat de ab (antibiotica) rechtstreeks in haar bloed druppelt, voelt ze de medicijnen door haar lichaam stromen.
Haar geïnfecteerde hersenstam, haar hele lijf, alles voelt de pijn van het gevecht tussen
Neuro Borreliose Lyme en de ab. Jeetje, meisje toch....
Sprakeloos, maar met camera, kijk ik naar haar. In de armen van Nutella schreeuwt ze het uit, verkrampt helemaal.
'Mel, dit is echt de hel, nog erger dan 10x bevallen.'
...
Nee, ik moest blijven en alles vastleggen. Niet dat ik ook maar 1 seconde van haar zijde wil wijken. Ik wil haar vasthouden, in m'n armen troosten en proberen de helse pijnen te verlichten. Iedere dag...maanden lang (hoeveel nog???) moet Sarhea dit verdragen.
...
Tot die k**bacterie uit haar lijf is, dood, uitgeroeid, weg.
Pas dan is Saar weer vrij en blij.
 |
| Saar verkrampt helemaal van de pijn... |
Mijn God, machteloos, zo machteloos zijn wij. Wat voelde ik me klein zeg. Dat grote kleine meisje aan het infuus, ineenkrimpend van de pijn... wat een heldin.
RESPECT met driedubbelgrote letters.
'Mel, soms dan doe ik "uh, uh, uh" en dan stopt daarna m'n ademhaling, niet schrikken, dan krijg ik een ademstilstand'... pardon?? Ik hoor het haar nog zeggen, zo tussen neus en lippen door. Inmiddels plat gespoten door de morfine en weer opverend door de pijn weet Saar niet waar ze het zoeken moet. Eruit! Eruit! Dat infuus ... moet ... eruit! Is dat verdomde medicijnflesje nou nog niet leeg?? Nee dus.
Ik draai om de infuuspaal heen en leg Saar's van pijn vertrokken gezicht vast. Hebbes, mooi en lelijk tegelijk. Ik wil dit niet! (voor haar) Ik wil dit wel vastleggen! (voor haar) En dan vind ik het genoeg. Ze wurmt zich in en uit Nutella's armen, ik moet en zal erbij gaan zitten en leg m'n camera weg en hou haar mee vast.
Zo.
Beter.
Nutella probeert me al zingend duidelijk te maken dat ik een kussen moet pakken (om achter m'n rug te zetten) en gemakkelijk moet gaan zitten.
Na een tijdje snap ik waarom, door de spierspanning (Saar tegenhouden) word je moe, en zwaar. NEE, Saar is er 100x erger aan toe, ik blijf zitten waar ik zit. Nutella ziet dat Saar in mijn armen ligt (hangt) en gaat gauw buiten een sigaretje roken om de spanning kwijt te raken.
21 Jaar is ze pas. En nu al Saar's grote steun en toeverlaat.
Ga maar meisje, ik heb haar, Saar is in goede handen.
Dan pakt ze de camera en maakt van Saar en mij nog een setje foto's...
...
Ik ben er stil van.
Ze zet nogmaals hun favoriete liedje op en dan zegt Saar tussen de pijnen door dat Nutella even naar buiten kan gaan, moet gaan!
'Go take a walk when I'm done!' zegt Saar. Dan, eindelijk, is het infuus leeg. Wat een martelgang. Alsof Saar de marathon heeft gelopen.
Als ze ontkoppeld is stort ze helemaal in, het is goed Saar, geef je over, ga lekker liggen en slaap. Ik krijg nog twee kussens en we draaien ons zo dat we lekker zitten. Saar hangt als een baby in mijn armen, Nutella gaat even een rondje lopen. Saar's moeder is al een tijdje naar buiten met baby Elijah, en ik wikkel Saar, die inmiddels hevig bibbert, in haar dekbed en hou haar stevig vast.
Zo zitten we daar, terwijl het buiten donker wordt.
Elke dag dit.
Elke dag deze pijnen.
En dat allemaal omdat een teek haar die bacterie gegeven heeft!
Omdat die beet niet als een beet gezien werd, maar 'ach, je bent zwanger' (want ze had ook zwangerschapsjeuk, en dat zou daar wel van komen). Dames, JUIST als je zwanger bent, let op!! Nu heeft Saar
Neuro Borreliose fase 3. De meest heftige, de meest beschadigende.
De Duitse arts zegt: 'We moeten geduldig zijn'.
Maar jeeeetje, hoe lang houdt een mens dit vol???
Saar stopt inderdaad af en toe met ademen. En dat weet ik, want ik hoor haar ademen, vrij diepe teugen (voor zover ze dat nog kan) en dan dat 'uh, uh, uh' en dan is het ineens doodstil. Ik wrijf haar schouder, Saar, kom op, hap es naar lucht. En dat doet ze dan ook weer.
Goh.
Zou ze het geweten hebben? Dat ze dit in mijn armen ook zou doen? Nutella vroeg nog, red je het wel. Ja, ga maar. Heb even jij ook heel even een welverdiende pauze, je werkt de godganse voor Saar. Saar schrikt af en toe wakker, kijkt me dan aan met van die space-ogen. Speldepuntjes zwart nog.
'Ik zie 6 ogen Mel, één op je voorhoofd, twee op je wangen en één op je kin' meldt ze.
Arme Saar.
Pierewiet (haar overleden parkietje) komt voorbij, er zit een uil op haar bed en een giraf.
Volgens mij heeft Saar de hele dierentuin al aan haar bed gezien, als ik zo ook alle appjes eens teruglees...
En dan nog vragen,
'Mel, zit je zo wel lekker? Als je pijn (aan knie/rug)
hebt, moet je het zeggen hoor!' Jee, Saar. Dood- en doodziek, en nog voor een ander willen zorgen...
 |
| Uitgeput, na afloop van het horror-uur |
Nu zijn we een week verder.
En is Saar zojuist met spoed naar Bonn vervoerd.
Ze haalt het niet.
Denk ik.
Oh, ik hoop zó dat ik ongelijk heb.
Maar ze kán niet meer.
Op is ze, na bijna 3 maanden (hevige) strijd.
Lyme, YOU SUCK BIG TIME.
 |
| Tekenbeet , veroorzaker van Lyme |
Deze foto heeft Saar me een paar keer gestuurd. Het rode puntje in de bovenste foto is (achteraf) de tekenbeet.
&^%$*#"+!
Ze loopt een HALF JAAR rond met die kring en NIEMAND denkt aan LYME.
Nu is het fase 3.
En die loopt nooit goed af.
We weten niet hoe ze hier uit komt, áls ze er al uit komt. Appte ze vorige week nog, '
Mel, maakt me niet uit hoe ik er uit kom, als ik maar thuis ben, en weer kan genieten van mijn kinderen. Dan breng ik ze maar met de scootmobiel naar school.'
Mijn lieve, lieve Saar, moeder van twee prachtkinderen, vrouw van een prachtman en dochter van een prachtmoeder. We houden van je. En ik mis je.
♥
